14.11.08

44 . . . από το κάτι


- Αιώρηση. Τα πλέον ειπωμένα ανείπωτά μου σαν σκουριασμένες πρόκες πάνω σε μια κούνια. Ζαλίζομαι με το διαρκές μπρος-πίσω. Γέμισα πάλι αγκίδες αδημονώντας μήπως και με δεις. "Και πάντα προσμένω μα δεν σε καλώ". Αιωρούμαι λίγο προτού πηδήξω από την αναθεματισμένη κούνια.

- Μα είναι σαν να μου λες ότι πρέπει να σε ξεριζώσω από μέσα. Από εδώ. Μέσα. Για να σε βγάλω και να σε δω απέναντι. Γιατί να σε δω απέναντι. Εδώ μέσα δεν σε χάνω. Εκεί έξω πάνω σε μια κούνια, στο ψηλά θα σε βλέπω και στο χαμηλά θα σε χάνω.

- Γιατί το μέσα που λες γίνηκε απατηλό. Γιατί κουράστηκα. Γιατί κι εγώ σε έχω μέσα μου αλλά στο δείχνω κιόλας. Γιατί πόσο ζήτουλας άλλο να γίνω για ελάχιστη προσοχή; Στο έξω, όχι στο μέσα. Γιατί όποτε ζητήσω, γίνεται φόβος+πίεση+ενοχές+φευγιό. Γιατί και που το λέω δεν ακούγομαι. Γιατί το πέρα-δώθε του έξω με γαμάει και είναι λες το μέσα να μην υπάρχει πια.

6 comments:

genna said...

ένα κλικ μ' έσπρωξε σήμερα
σαν να διαισθανόμουν τούτη την αιώρηση.....

εσείς μέσα-έξω...

εγώ χαρά που σας ξαναβρίσκω

φιλί και στους δυό σας

θα ξανάρθω να σας δω μπροστά από την αιώρηση
να είστε πιασμένοι μαζί στο πέρα-δωθε
και για σας κατανοήσω καλύτερα...

η χαρά που σας βρίσκω δεν μ' αφήνει να σκεφτώ...

Κλεοπάτρα και Μινγκ said...

Φαντάζομαι όταν το γράφατε, δεν εννοούσατε το ξεγύμνωμα ενός blogger στο απρόσωπο διαδίκτυο. Τα ειπωμένα ανείπωτα που κανείς δεν ενδιαφέρεται να ακούσει, άρα τζάμπα το ξεγύμνωμα της ψυχής. Αλλά να, είναι αυτό το κενό που μένει...

Anonymous said...

...και μια ζωη να φευγω πριν να δωσω...

Anonymous said...

Μου λείπετε

Αργυρώ

Φεγγαρολουστη said...

Καλες γιορτες...να περνας ομορφα...

elanor said...

τίποτα

Τίποτα δεν υπάρχει
ούτε το ίδιο το τίποτα
μια λέξη άδεια κι αυτή
όπως αδειάζει το μελίσσι
απ' το μέλι
και μένει η κερύθρα άδεια
όπως απαριθμείς ένα δύο
και ανάμεσά τους τίποτα
το ακέραιο, το φυσικό
όπως κάνεις ένα βήμα
με δυο πόδια και
για να προχωρήσεις
διασκελίζεις τον αέρα στο δρόμο
τίποτα κι αυτός
και οι συνάψεις των νευρώνων
ηλεκτρίζονται από φρίκες
και οι εικόνες παγώνουν
μνήμες παιδικές
που ν' το το δακτυλίδι
και ψιχουλοσαλάτα στ' αγριοπούλια
υποσυνείδητη πατάτα
και ασυνείδητος τραχανάς
το όνειρο τίποτα κι αυτό
Η φρενίτιδα μόνο προεξέχει
απ' τους γκρεμούς κι απ' το κενό
σα χαρτονένιο τρισδιάστατο σχέδιο
μεταξύ δύο σελίδων παιδικού βιβλίου
εφιαλτικά κουκλόσπιτα τα σπίτια
και ψάθινα σκιάχτρα τα σώματα
μια στιγμή ενοχής
νόμισα αφελώς
πως κάτι υπήρξε
πως ένα κλαράκι στην τσέπη μου
μύρισε ωραία και πως
η μυρωδιά μου 'φερε
τιποτένια δάκρυα
για ένα κόσμο και έναν άνθρωπο
απελπιστικά χαμένο
ανάμεσα στο τίποτα και στο κάτι