14...από το κάτι

Sad Stories: Marcos by ~princendymion

- Κάποτε οι άνθρωποι άκουγαν. Μιλούσες και σε άκουγαν. Αλλά πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Τώρα οι άνθρωποι μιλάνε και δεν τους ακούει κανείς. Μερικές φορές ούτε οι ίδιοι. Όσοι έχουν να πουν κάτι επιμένουν λίγο παραπάνω. Μετά από λίγο καιρό όμως σταματάνε. Δεν έχει πια νόημα. Ό,τι έχεις να πεις το ομολογείς πια μόνο στον εαυτό σου. Αφού κανείς δεν ακούει πια. Και μετά πέφτεις πάνω σε κάποιον που το μόνο που του έχει μείνει, το μόνο που ξέρει να κάνει πια, είναι να ακούει. Γιατί εδώ και χρόνια δεν είχε τίποτα να πει. Και τώρα πρέπει να μάθεις από την αρχή να λες ιστορίες. Γιατί αυτός ο άνθρωπος, καταλαβαίνεις ότι δεν πέρασε για λίγο. Αλλά είναι γι αυτό που λένε «για πάντα». Και αρχίζουν και οι δύο να μαθαίνουν να μιλάνε. Ο ένας όπως είχε ξεχάσει κι ο άλλος όπως ομολογούσε μόνο στον εαυτό του. Αλλά ξέρουν κι οι δύο πως δε θα βρεθεί άλλος. Αν χαθεί ο ένας από τους δύο, ή αν δεν αντέξει, τότε όλα θα γίνουν όπως πριν. Ένας είναι ο άνθρωπός τους. Αυτός που ήρθε γι αυτό που λένε «για πάντα».

- Aυτοί οι ίδιοι άνθρωποι συχνά έχουνε ακουστικά στα αυτιά τους. Ένας σωρός ακουστικά: για μουσική, για να ακούνε παρουσίες τηλεφωνικές, για να ουρλιάζουν το εγώ τους κι η άλλη άκρη της γραμμής να γίνεται ακόμα πιο δυνατό ουρλιαχτό. Σιγά - σιγά, όπως σαν να μιλάνε ανάμεσα από τις γρίλιες ενός παντζουριού, αυτοί οι δύο που σκόνταψαν ο ένας πάνω στον άλλον, σιγοψιθυρίζουν αυτά, τα όσα. Και πάλι σιγά - σιγά χώνουν τα δάχτυλά τους ανάμεσα στα χωρίσματα της γρίλιας, να δούνε από την άλλη μεριά τη σκέψη που γίνεται πότε βλέμμα και πότε λέξεις. Γιατί τίποτα δεν θα είναι ξανά όπως πριν, μιας και το πάντα τους στέκεται εκεί, ανάμεσα.