9 ... από το κάτι

Home Sweet Home by *Wildfire2003

- Στη σιωπή της Παρασκευιάτικης νύχτας, ξεκίνησα να φτιάχνω ακόμα ένα μονοπάτι με στιγμές και σκέψεις. Ένιωσες την σιωπηλή ταραχή μου στην άγνωστη αυτή διαδρομή; Παρατηρητές των εαυτών μας όπως σε βουβή ταινία, με μουσική υπόκρουση μοναχά, καθηλωτική μουσική όμως. Από μέσα μου σου ψιθύριζα να μην τρέχεις, να μην τελειώσει η διαδρομή, να άρχιζε ξανά και ξανά από εκείνη τη στροφή που όλα γίνονταν σκοτεινά και μυστηριώδη. Λες και γινόμασταν επισκέπτες του σκηνικού ενός άλλου και φορώντας τα μάτια του, να ερχόμασταν μια στροφή πιο κοντά στο σπίτι, στο σήμερα και σε μια γλυκιά καλημέρα.

- Ούτε ψίχουλα, ούτε βότσαλα, ούτε τίποτα. Αυτή είναι προσωπική διαδρομή. Δεν ένιωσα. Κι υπάρχει και περίπτωση και να μην καταλάβω ποτέ. Δεν πειράζει. Είναι που μερικές φορές πρέπει να είμαστε μόνοι μας. Εκεί που το δικό σου μυαλό στρίβει εκεί που όλα είναι σκοτεινά και μυστηριώδη, εγώ αποφασίζω να βγάλω αριστερό φλας και να στρίψω στην επόμενη στροφή. Αλλά δεν πειράζει. Είναι που μερικές φόρες πρέπει να στρίψουμε μόνοι μας. Κι είναι αδύνατο να επιστρέψω ξανά και ξανά σε ένα σημείο που δε βρέθηκα ποτέ. Αλλά κι αυτό δεν πειράζει. Είναι που μερικά μέρη, δε θα τα δούμε ποτέ. Ούτε έτσι. Η πρωινή νιφάδα που έλιωσε στο παρμπρίζ μου, είναι η εικόνα μου. Δεν την είδες ποτέ. Αλλά τι πειράζει; Τι θα είχα να σου διηγηθώ διαφορετικά; Είναι που μερικές φορές και η ταύτιση κουράζει...

- Δεξί φλας έβγαλες, σ΄εκείνη τη στροφή. Κουράζει η ταύτιση, κουράζει κι η μυστηριώδη σκοτεινιά του στριμμένου του μυαλού μου. Μήπως έχεις διάθεση να μου πεις για τη νιφάδα σου κατιτίς ακόμα;

- Ε, ήταν η πιο ωραία νιφάδα που έχω δει ποτέ. Σαν καθετί που περιμένεις καιρό. Ήρθε. Έκατσε. Κι έλιωσε. Αυτό είναι που με τρομάζει. Περιμένεις κάτι τόσο καιρό κι όταν έρχεται είναι για τόσο λίγο, που αν δεν είσαι έτοιμος το χάνεις. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου και το έχασες. Έχει χαθεί. Πάει. Και η ευτυχία ήταν αυτό που περίμενες να 'ρθει. Ήρθε. Το πήρες πρέφα;

- Ναι αλλά έλιωσε κοντά σου, μπροστά σου, χάθηκε αφού έγινε ένα με το βλέμμα σου. Παρηγοριά της μπούρδας σου λέω. Αφού ρε ΄συ κατά βάθος, μην σου πω και κατά την επιφάνεια, ήθελες πολλές νιφάδες, κι εγώ πολλές στροφές. Κι ας πάγωνες εσύ κι ας ζαλιζόμουν εγώ. Ήρθε, αλλά θέλω να μείνει. Να μείνει, να μείνει, να μέινει με πείσμα.

- Ε ναι. Να το στρώσει ήθελα. Να βγω στα λευκά πριν γίνουν λάσπη. Με τη βεβαιότητα ότι οι νιφάδες θα γίνουν λάσπη. Με τη βεβαιότητα ότι θα πάρεις κι αυτή τη στροφή. Θα μπεις με τη σωστή ταχύτητα και δε θα σε πετάξει. Η νιφάδα ήρθε. Η στροφή είναι πίσω σου. Και θα έρθουν κι άλλες. Αλλά δεν ξέρω πως να κάνω τη στροφή να μείνει. Γιατί αν μείνει, θα κάνεις κύκλους. Και τους έχω δει τους κύκλους σου. Άσε που δε θες τη στροφή. Τώρα θες να βγεις στη λεωφόρο με ό,τι συνάντησες στην κλειστή στροφή. Βγες. Και ξέρω πάλι ότι σου δίνω τη χειρότερη συμβουλή. Το πιο πιθανό είναι ότι θα μείνει να σε κοιτάει από απόσταση κι εσύ να καταριέσαι τη λεωφόρο. Αλλά μόνο αυτή οδηγεί "σπίτι". Όποιος τρομάξει θα τρόμαζε έτσι κι αλλιώς. Όχι από τη λεωφόρο. Από το "σπίτι"...

- Πάμε κι όπου μας βγάλει. Να μας βγάλει, στο repeat.