- Ο αέρας γίνεται ο ταχυδρόμος μου και φέρνει κάτι από το ένα μέρος στο άλλο, από τον έναν άνθρωπο στον άλλον. Ο αέρας αφήνει τα κάτι μου στην άκρη του φεγγαριού, στο τζάμι του αμαξιού, ανάμεσα στα δάχτυλα του χεριού ή ακόμα και στο πάτωμα να σκαλώσουν σαν χαλικάκια στην σόλα του παπουτσιού του. Τα κάτι αυτά, είναι συνήθως φιλιά με αγάπη.
- Ο αέρας είναι κάτι σαν ταχυδρόμος. Ξέρει από που παραλαμβάνει, αλλά δεν ξέρεις ποτέ που παραδίδει. Και τα φιλιά σου, τα γεμάτα αγάπη μπορεί να πέσουν σε γούβες με λάσπη, να βρεθούν σε κεραμίδια, να πέσουν στον υπόνομο. Μπορεί και να χαϊδέψουν μάγουλα. Μπορεί να μπουν μαζί με την σκόνη και σ' ένα ζευγάρι μάτια. Και να τα κάνουν να κλάψουν από αγάπη.
- Ο αέρας πάλι θα ξεράνει τα δάκρυα αυτά. Κι εκείνα, τα φιλιά τα σταλμένα από αγάπη, να μοιάζουνε σαν τα ρυάκια που φτιάχνεις με το δάχτυλο στο χώμα.
- Ή σαν τις καρδιές που φτιάχναμε στην άμμο. Με ονόματα κι ένα βέλος. Και 3 σταγόνες αίμα. Και μετά ο αέρας θα φέρει ένα κύμα για να σβήσει ό,τι έπρεπε να σβηστεί.
- Ας πιαστούμε χέρι-χέρι κι ας αρχίσουμε σβούρα γύρω γύρω. Για να φυσήξουμε όσα τέτοια φιλιά με τον αέρα μας.
- Τι έγινε; Πιάσατε κανένα;
3 comments:
Όλο παίζεις, εσύ, κάθε μέρα, εσύ,
με το φως του σύμπαντος κόσμου.
Eπισκέπτρια συλφίδα των νερών και των κήπων.
[...]
Kανενός αλλουνού δεν μοιάζεις εσύ
από τότε που εγώ σε αγάπησα.
Άσε να σε ξαπλώσω σ’ ένα στρώμα
από μάηδες κίτρινους κι αγαπανθούς.
Ποιός είν’ εκείνος εκεί που γράφει τ’ όνομα σου
με ψηφία καπνού στ’ αστέρια του Nότου;
Eγώ είμ’ εκείνος εκεί που γράφει τ’ όνομα σου
με ψηφία καπνού στ’ αστέρια του Nότου!
[...]
Kαι ευθύς, δες αλαλάζει ο άνεμος
και δέρνει τα κλειστά μου παράθυρα.
O ουρανός τα κλειστά μου παράθυρα.
O ουρανός είναι μι’ απόχη φίσκα ως απάνου
με ψάρια μαύρα, ανήλιαγα.
Kι εδώ, εδωνά, κοπάζουν όλοι οι άνεμοι, όλοι τους εδωνά.
Kαι τότε η βροχή εγυμνώθη.
[...]
Πουλιά περνάνε πετούμενα
Oι άνεμοι. Oι άνεμοι.
O ανεμοστρόβιλος σέρνει μαζί του
και μουρλαίνει τα μπακιρένια φύλλα
και ξελύνει τ’ άρμενα όλα τα μικρά,
τ’ από χτες αραγμένα στ’ ουρανού τό μώλο.
Eσύ είσαι εδώ. Eσύ δε φεύγεις, δεν πετάς.
Kι εσύ ως το τέλος θα είσαι και θα μου απαντάς
στους βόγγους και τα μουγκρητά μου.
Eπάνω μου να ‘ρθεις να κουλουριαστείς
σαν να σ’ έχουν σκιάξει.
Kαι τώρα, τωραδά, εδώ
μανούσια μου φέρνεις και δυοσμαρίνια, μωρό μου,
γι’ αυτό κι έτσι ευωδιάζουν τα στήθη σου.
την ώρα όπου ό άνεμος μελαγχολικος καλπάζει
σφαγιάζοντας πεταλούδες
εγώ σ’ αγαπάω, κι η έξαρση μου δαγκώνει βαθιά
τά δαμάσκηνα του στόματός σου.
[...]
Θα σου φέρω απ’ τα βουνά λουλούδια εξαίσια,
κλέλιες, ζουμπούλια
και βελανίδια γεράνια, κι ένα κοφίνι φιλιά.
TA EΠIAΣA OΛA, ΠAPTE TA ΔIKA MOY ME TOYΣ ΣTIXOYΣ TOY NERUDA
30φυλλένια
KALH ANASTASI KAI STOYS DYOS
SAS.
PANTA NA GEMIZETE ME FILIA POU SAS FERNEI O AGERAS.
30FILENIA
Tριανταφυλλένια το ποίημα του Νeruda που έβαλες, είναι πανέμορφο! Σ΄ευχαριστώ που μου άνθισες τα μάτια.
Καλό Πάσχα με μοσχομύριστες τριανταφυλλένιες στιγμές να έχεις.
Post a Comment