27 . . . από το κάτι

Retrospect by Mario Sánchez Νevado

- Κοιτάς το πρόσφατο παρελθόν σου, αυτό που χτίστηκε από τη δύναμη της ανάγκης σου. Έχεις προσέξει ποτέ πως το κούτελο μοιάζει με πεζούλι φτιαγμένο από μάρμαρο; Εκεί, στην πίσω του μεριά κρύβεται το ταξίδι που δεν τολμάς να αποφασίσεις να ζήσεις στο τώρα σου. Προτιμάς να επιστρέφεις στο τότε σου και να το ταξιδεύεις στο εδώ σου με το να απομονώνεις τις στιγμές αυτές, να τις τοποθετείς -και καλά με ψυχραιμία- μέσα σου και να φεύγεις. Ταξίδεψε το τώρα σου, σήμερα.

- Παίρνω το τώρα μου από το χεράκι και το κάνω αύριο και αύριο και μεθαύριο και παραπέρα ακόμα. Και έφυγε κι αυτός ο μήνας, κι αυτός ο χρόνος, κι ο άλλος. Κι έπεσαν βροχές και άνθισε ως και η γαρδένια μου που αρνούνταν τόσα χρόνια. Και ξαναπαίρνω το τώρα μου από το χεράκι και το κάνω αύριο και αύριο και μεθαύριο και παραπέρα ακόμα. Και έφυγε κι αυτός ο μήνας...

- Έλα να κάτσουμε στο πεζούλι, εκείνο το μαρμαρένιο και να κάνουμε πρόβα στην αναπόληση του τώρα μας. Εγώ, κρατώντας στη χούφτα μου απλωμένο ένα χάρτινο καραβάκι να πω: "έλα να ταξιδέψουμε μαζί τις ζωές μας". Εσύ, κρατώντας ανάμεσα στα δάχτυλα μια γαρδένια να πεις: "έλα ν΄ανθίσουμε τις καρδιές μας". Πού ξέρεις, μπορεί να το ακούσουν αυτόν τον μήνα, αυτόν τον χρόνο, αυτό το τώρα.

- "...σαν καραβάκια χάρτινα οι χαρές, βουλιάζουν άτυχα σε μέρες βροχερές...". Μπλουμ. Πάτος.

- Η γαρδένια, σε πιατάκι με νερό, σαν καραβάκι να επιπλέει, μύρισε το ταξίδι που σου χρωστάς να κάνεις μαζί της αφού δεν αντέχει τα αύριο και τα μεθαύριό σου, είναι του ταξιδιού του σήμερα να την ζήσεις αυτέ.