- Και μετά κάθησαν στο παγκάκι με τις ώρες. Όχι γιατί είχαν κάτι να πουν με τις ώρες. Αλλά ένιωθαν ότι ανήκουν. Και οι αγκώνες τους ήταν στη σωστή θέση. Και δεν ξανασηκώθηκαν. Έκατσαν και ξέχασαν να σηκωθούν. Τι θα γινόταν αν σηκώνονταν και σταματούσαν να νιώθουν;
- Ίσως να μην χρειάζεται να νοιώθουν διαρκώς. Άλλωστε όταν ανήκει ο ένας στον άλλον, αυτό συμβαίνει από μόνο του. Αλλά εκείνοι λες να μην το γνώριζαν; Ή αυτό που συμβαίνει γίνεται χειροπιαστό μόνο όταν το νοιώθεις;
- Ίσως να μην χρειάζεται να νοιώθουν διαρκώς. Άλλωστε όταν ανήκει ο ένας στον άλλον, αυτό συμβαίνει από μόνο του. Αλλά εκείνοι λες να μην το γνώριζαν; Ή αυτό που συμβαίνει γίνεται χειροπιαστό μόνο όταν το νοιώθεις;
- Μα είναι το παγκάκι που δε θες να αφήσεις. Ο άνθρωπος που δεν θες ν' αφήσεις. Αυτό που έκανε ένα παγκάκι, "το παγκάκι" σας, μας... Κι αυτό που συμβαίνει θα συμβαίνει για πάντα εκεί. Όταν σηκωθείς από εκεί, είσαι ήδη αλλού. Ανήκεις ή δεν ανήκεις ακόμα, αλλού.
- Με πονάει ο αγκώνας μου σ' 'ενα του σημείο.
Δεν αντέχω το πώς να ανήκω, όχι το που.
- Ποιο πως; Όπως.
- Όπως όπως δηλαδή; Με οποιονδήποτε τρόπο; Δύσκολα ξεκουνιόμαστε από τα παγκάκια που στρογγυλοκάθονται τα νοιώθω και τα μείνε "μας".
5 comments:
...ωραία φοτο...
τώρα εγώ ποτάμια θυμού νοιώθω...
τίποτα χειροπιαστό...
ενα φιλί να μην χαλάσω την ατμόσφαιρα
με τον θυμό μου...
30Φ
@30φ: α όχι τέτοια. Όταν κάνει θυμό, να κάνει θυμό. Εδώ δεν παίζουμε. Δε νοιώθεις αυτό και κάνεις το άλλο. Αυτό το κάνουμε έξω από εδώ. Όχι κι εδώ. Ρίξε θυμό και κάντα όλα λίμπα...
Mακάρι να ‘ξερα που να τον ξεσπάσω, όλο σε λάθος πόρτα χτυπάω. Ποτάμια δάκρυα χύνω μέσα μου, κύματα φουσκώνουν που εύχομαι να μην τον πετύχουν όπως τον «ακουμπούσαν» τα ρόδα μου.
EΣY κράτα το κορίτσι απ’ τόν αγκώνα (αυτό τώρα είναι τρυφερό, διάβολε, για να καταλάβω)...
Δεν καταλαβαίνω TIΠOTA, είμαι απολύτως τυφλομένη, στον OTE θα ξεσπάσω, δηλαδή στου κουφου την πόρτα, απολύτως κατανοητό.
Σιχάκια όταν ηρεμήσω και ουτε φιλί, μόνο αγκαλιά και στους δυό σας.
Πάντα τρυφερή θα παραμείνω πανάθεμα με... και πάντα θα με τσαλακώνουν....!
Γι' αυτό σ' αγαπώ, αλλά και όχι γι' αυτό
για τόσα πολλά σ' αγαπάω
που είναι τόσα μα τόσα λίγα για σένα,
κι έτσι λέω πρέπει να 'ναι ο έρωτας:
μισάνοιχτος και ολοκληρωτικός,
σουιγκενερις και τρομαχτικός,
σημαιοστόλιστος και μαυροφορεμένος,
ανθοποίκιλτος ωσάν τ' αστέρια
και, βεβαίως, άνευ ορίων και άνευ OPΩN,
ίδιος και απαράλαχτος σαν το ΦIΛI.
NERUDA, FILIA,
TPIANTA ΦYΛΛA H KAPΔIA!
Χωρίς συνθήκες αγάπη.
Δύσκολο Τριανταφυλλένια, αλλά πιο δύσκολος ο φουσκωμένος Οτε για αυτό καλύτερα να ξεσπάς εδώ ε;
Post a Comment