- Ανοίγω την πόρτα. Για να μπεις πάλι. Από εδώ ξεκινά πάλι μια ιστορία. Μπαίνει από την πόρτα και βγαίνει από την καμινάδα. Για πες;
- Ωχ! Πες εσύ, άσε με να συνηθίσω το φως που μπαίνει από τις χαραμάδες.
- Γιατί αφού η πόρτα ήταν πάντα ανοικτή δεν έμπαινε κανένας. Τι φοβούνται οι άνθρωποι; Γιατί φοβούνται όταν δίνεις;
- Για να μην τους το πάρουν πίσω. Κι είναι ίσως που προτιμάς να κάθεσαι σε μια δροσερή γωνιά και μένουν περιμένοντάς σε στο κατώφλι.
- Στο κατώφλι έχει 45 βαθμούς. Μέσα, δεν υπόσχομαι δροσιά. Υπόσχομαι παραμύθια. Από αυτά που δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα...
- Ας φέρουμε βοτσαλάκια και γυαλάκια για το παραμύθι. Ήδη μου λείπεις. Κι ο πρίγκηπας του παραμυθιού μαζί. Χωρίς δαχτυλάκια και με την πόρτα ορθάνοιχτη για την ώρα της επιστροφής...
4 comments:
Θα το κλείσω το μαγαζί μου.
Ή να το παίξω άμιλλα?
...να χωθώ ολόκληρη μεσ' το παραμύθι
και βοταλάκια και γυαλάκια και κουβαδάκια
και κοχυλάκια, κι αγάπες και... τον πρίγκηπα
αυτή μου να τον ποτίζω αγάπη, αγάπη να είναι ήμερος, γλυκός σαν ζαχαρίτσα, ναι σαν ζαχαρίτσα απ' τις πατούσες να φτάνει στον εγκέφαλο το παραμυθάκι, σας φιλώ καρδούλες
μέχρι να μας βρει το θλιβερό φθινόπωρο, χωρίς ξερά φύλλα και ρείκια ανθησμένα, το φυτό μου και τα ματάκια σας,
σμουτς.... και τους δυό, στο κύμα στο κύμα, τόξο, τόξο η καρδιά
αυτο που δεν ειναι αληθεια,αλλα τουλαχιστον δεν ειναι ψεμματα, ακομα με κυνηγαει, χρονια τωρα
antoin, να το κρατήσεις λέω, είναι όπως αυτά τα μικρά μπακάλικα της γειτονιάς. Να ανοίξω το τεφτέρι;
genna, o βασιλικός που μου χαρίστηκε από τη γειτόνισσα, τον ποτίζω πάντως ακόμα, να γεμίζει μυρωδιά και γεύση.
northaura, από τα κυνηγητά όπως αυτά στους εφιάλτες, που κοιτάς πίσω σου ενώ κυνηγιέσαι από μια σκιά και ξυπνάς εκεί, στο λίγο πριν πέσεις, λίγο προτού σε πιάσει...ε;
Post a Comment