13 ... από το κάτι

Pecking Order by ~BillCorbett

- Μια φορά κι έναν καιρό μπήκα στο δάσος των συναισθημάτων. Έκατσα να ξαποστάσω κάτω από ένα δέντρο. Η σκιά του κάλυπτε το κορμί μου μα οι πατούσες μου λιαζόντουσαν από τις αχτίδες του ήλιου, αυτές δεν τις κάλυπτε καμιά σκιά. Έκλεισα τα μάτια κι ακούμπησα το κεφάλι μου στον κορμό του δέντρου. Ακούγονταν γέλια από μέσα του. Στην αρχή χάχανα όπως αυτά όταν έλεγα μυστικά στις συμμαθήτριές μου, μετά γέλια γεμάτα έρωτα κι αμηχανία, όπως αυτά που κρύβουν τόσα λόγια μέσα τους, έπειτα γέλια της μπούρδας, όπως αυτά που λέμε τόσο συχνά με εσένα αυτέ. Στο τέλος άκουσα ένα γέλιο πνιχτό και με ηχώ, όπως αυτό μετά το σμίξιμο των κορμιών. Ανασήκωσα το κεφάλι και είδα τα γέλια κρεμασμένα στα κλαδιά. Ήτανε ολόδικά μου, βρήκα τα χαμόγελα που είχα ξεχάσει πως τα είχα κάνει. Λες και το δέντρο αυτό ήτανε μόνο εκεί για να το στολίσω με γέλια κι άλλα. Σηκώθηκα, έπιασα ένα χαμόγελό μου κι άγγιξα το πιο κοντινό κλαδί. Πιάσε το, καλημέρα.

tears by ~ephemere

- Μια φορά κι έναν καιρό μπήκα στο δάσος των συναισθημάτων. Νύχτα. Έβρεχε. Αστέρια. Ένα χαμόγελο κρεμόταν στο πιο κοντινό κλαδί. Το φόρεσα. Όταν ξεκρεμάσεις όμως κάτι από ένα δέντρο, πρέπει να κρεμάσεις κάτι σε κάποιο άλλο. Όταν σου δίνουν, πρέπει να δίνεις. Όχι όμως γιατί πρέπει. Γιατί έτσι κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι. Όχι στον κανονικό κόσμο πια. Πάω στο δέντρο των δακρύων και κρεμάω το πιο χαρούμενο δάκρυ μου. Ένα από αυτά που ξέρουν. Ένα από αυτά που μπορούν να αντέξουν. Από αυτά που μόνο αυτά χωράνε τόση χαρά μέσα τους. Το κρεμάω πλάι στο δάκρυ της απώλειας. Της μεγάλης απώλειας. Του θανάτου. Όταν κάποιος αναγκαστεί να το ξεκρεμάσει να ξέρει πως δίπλα θα τον περιμένει το άλλο. Που θα έχει χάσει το ταίρι του. Και δεν κάνει να χωρίζεις 2 δάκρυα για πάντα. Αντέχουν για λίγο μακριά. Αλλά όχι για πάντα...

Autumn's Flight by @madnessism

- Mια φορά κι έναν καιρό μπήκα στο δάσος των συναισθημάτων. Φθινόπωρο, τα φύλλα έπεφταν και στόλιζαν τα μαλλιά μου. Μια στάλα βροχής άγγιξε το μάγουλο, ωχ όχι ήταν αλμυρή, κοίταξα πιο πέρα, το δέντρο με τα δάκρυα είχε γιομίσει. Μάζεψα φύλλα από το έδαφος κι έβαλα κάθε δάκρυ μέσα σ΄ένα φύλλο. Αν πέσουν κατά λάθος να γίνουν σαν καραβάκια και να μην χαθούνε στο χώμα, αλλά να πάνε ταξίδι. Παίρνω ένα στη χούφτα μου, εκείνο με το χαρούμενο δάκρυ κι αφήνω μια λύπη σ΄ένα δέντρο που στέκεται ξεραμένο παραδίπλα.