- Από εδώ ως εκεί. Από εδώ ως την πανσέληνο ένα τσιγάρο στην πλάτη του πήγασου. Τι φοβάσαι ρε; Μια γι αυτήν και μια γι αυτόν πάνω στη σελήνη. Μην ξεχάσεις τα τσιρώτα. Έχουμε να κλείσουμε ρωγμές και πληγές. Α! και την ταμπακέρα...
- Θέλω να πάμε για να ανοίξουμε καινούριους λογαριασμούς. Για να μετρήσουμε παρουσίες. Βαρέθηκα να μετράω απουσίες και χαμένες ευχές. Από αυτές που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είχα εύκαιρες. Δεν είναι πως δε θα έστρωνα τραπέζι γι όλους για μια φορά ακόμα. Είναι που μετά η απουσία θα είναι απουσία και απουσία ξανά. Είμαι φριχτός στους αποχαιρετισμούς. Ακόμα και αυτούς του αεροδρομίου. Πόσο μάλλον στους 'για πάντα'.
- Φέρνω καινούργιο τετράδιο, να το στολίσουμε με φυστίκια Αιγίνης. Όταν η μνήμη πεινά να της δίνουμε ένα-ένα και να μας αφήνει ησύχους. Πάλι με βάζεις να μετράω αλλά άκου: εγώ μπορώ να τις βλέπω, να τις αγγίζω, να τις φωνάζω τις παρουσίες κι εσύ να τις μετράς αφού παίξεις μαζί τους; Δεν θα σου πω ποτέ αντίο κι ας ξέρω πως δεν υπάρχει το πάντα.
- Στον δικό μου κόσμο υπάρχει και το 'ποτέ' και το 'πάντα'. Για όσο. Αυτή η τιμωρία του 'πάντα' που πρέπει να είναι για 'πάντα' είναι κατασκεύασμα. Μια λέξη που της φορτώσαμε μια έννοια, χωρίς 'ποτέ' να τη ρωτήσουμε. Σαν τους ανθρώπους που τους φορτώνουμε ανάγκες και θέλω. Παίρνω πίσω το θέλω μου το πριν. Πάμε για ό,τι...
- Το ποτέ σου και το πάντα σου το είδα στο κοίταγμά σου. Αυτό που πρώτα το νιώθω κολλημένο πάνω στα μαλλιά μου και μετά γυρνώ και το συναντώ. Πόσες φορές δεν ξεκρέμασες από τα μαλλιά το αστέρι που κρυφοφέγγιζε; Ή λανθασμένα κατάλαβα πάλι;
- Ακόμα κι αυτά που δεν άφησες ποτέ να εννοηθούν δεν μπορείς να τα χρεώσεις ως λανθασμένα. Αφού κάποιος, κάπως τα κατάλαβε. Λανθασμένα ποτέ λοιπόν, πόσο μάλλον πάλι. Μην κουνιέσαι. Ξεκρεμάω κι άλλο αστέρι.
- Τα χρωστούμενα τα αφήνω για απόψε μαζί με τις απουσίες. Τώρα μοναχά υποσχόμενα και παρουσίες. Αυτό το κάπως αλλάζει τόσα αυτέ. Είδες το ξεκρέμασες και τώρα έχεις κι εσύ έναν ίδιο με ΄μένα, φακό.
- Φακό σήμερα τσου. Έχει πανσέληνο. Το γνωστό. Σοκολάτα πραλίνα εγώ. Εσύ;
- Νερό να δροσίσει τη γεύση του καπνού. Μπορείς να κάνεις κυκλάκια να μοιάζουν με μικρές πανσέληνους; Να τις βάλουμε στις τσέπες να τις μοιράσουμε στα όνειρα αυτών εκεί κάτω;
- Όχι. Αλλά κάτι θα σκεφτούμε για να τσεπώσουμε όνειρα για μοίρασμα.
- Καληνύχτα αυτέ. Πιάσε τσιγαρο για τον δρόμο της επιστροφής από το φεγγάρι.
- Nα κάτσουμε αναπαυτικά μέσα στο φως της και να μαζέψουμε αστέρια να την κάνουμε πιο φωτεινή. Κάθε αστέρι και μια χαμένη ευχή ή μια ψυχή καποιανού που πέθανε αλλά ακόμα δεν έκλεισε όλους του τους λογαριασμούς. Πιάσε το τεφτέρι και με το αστέρι που έχω για φυλαχτό θα στο δώσω για φακό, για λίγο όμως, μην μου κάψεις τελείως τις μπαταρίες του γιατί γεμίζει από αγάπη μοναχά.
- Θέλω να πάμε για να ανοίξουμε καινούριους λογαριασμούς. Για να μετρήσουμε παρουσίες. Βαρέθηκα να μετράω απουσίες και χαμένες ευχές. Από αυτές που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είχα εύκαιρες. Δεν είναι πως δε θα έστρωνα τραπέζι γι όλους για μια φορά ακόμα. Είναι που μετά η απουσία θα είναι απουσία και απουσία ξανά. Είμαι φριχτός στους αποχαιρετισμούς. Ακόμα και αυτούς του αεροδρομίου. Πόσο μάλλον στους 'για πάντα'.
- Φέρνω καινούργιο τετράδιο, να το στολίσουμε με φυστίκια Αιγίνης. Όταν η μνήμη πεινά να της δίνουμε ένα-ένα και να μας αφήνει ησύχους. Πάλι με βάζεις να μετράω αλλά άκου: εγώ μπορώ να τις βλέπω, να τις αγγίζω, να τις φωνάζω τις παρουσίες κι εσύ να τις μετράς αφού παίξεις μαζί τους; Δεν θα σου πω ποτέ αντίο κι ας ξέρω πως δεν υπάρχει το πάντα.
- Στον δικό μου κόσμο υπάρχει και το 'ποτέ' και το 'πάντα'. Για όσο. Αυτή η τιμωρία του 'πάντα' που πρέπει να είναι για 'πάντα' είναι κατασκεύασμα. Μια λέξη που της φορτώσαμε μια έννοια, χωρίς 'ποτέ' να τη ρωτήσουμε. Σαν τους ανθρώπους που τους φορτώνουμε ανάγκες και θέλω. Παίρνω πίσω το θέλω μου το πριν. Πάμε για ό,τι...
- Το ποτέ σου και το πάντα σου το είδα στο κοίταγμά σου. Αυτό που πρώτα το νιώθω κολλημένο πάνω στα μαλλιά μου και μετά γυρνώ και το συναντώ. Πόσες φορές δεν ξεκρέμασες από τα μαλλιά το αστέρι που κρυφοφέγγιζε; Ή λανθασμένα κατάλαβα πάλι;
- Ακόμα κι αυτά που δεν άφησες ποτέ να εννοηθούν δεν μπορείς να τα χρεώσεις ως λανθασμένα. Αφού κάποιος, κάπως τα κατάλαβε. Λανθασμένα ποτέ λοιπόν, πόσο μάλλον πάλι. Μην κουνιέσαι. Ξεκρεμάω κι άλλο αστέρι.
- Τα χρωστούμενα τα αφήνω για απόψε μαζί με τις απουσίες. Τώρα μοναχά υποσχόμενα και παρουσίες. Αυτό το κάπως αλλάζει τόσα αυτέ. Είδες το ξεκρέμασες και τώρα έχεις κι εσύ έναν ίδιο με ΄μένα, φακό.
- Φακό σήμερα τσου. Έχει πανσέληνο. Το γνωστό. Σοκολάτα πραλίνα εγώ. Εσύ;
- Νερό να δροσίσει τη γεύση του καπνού. Μπορείς να κάνεις κυκλάκια να μοιάζουν με μικρές πανσέληνους; Να τις βάλουμε στις τσέπες να τις μοιράσουμε στα όνειρα αυτών εκεί κάτω;
- Όχι. Αλλά κάτι θα σκεφτούμε για να τσεπώσουμε όνειρα για μοίρασμα.
- Καληνύχτα αυτέ. Πιάσε τσιγαρο για τον δρόμο της επιστροφής από το φεγγάρι.
2 comments:
Σήμερα δεν χρειάζεσαι φακό, λέει η τρίτη
αυτή που γλιστάνε απ το μυαλό της τ' αστρά και ξέρεις γιατί? γιατί σήμερα τάστρα φοράνε κατακόκκινα τριαντάφυλλα για να φωτίζουν το φεγγάρι να βλέπει εκείνη στους βράχους, μη μετράς απουσίες
η μνήμη πάντα θα τρέφεται με φιστίκια Aιγίνης!
Aυτή να τον προσέχεις τον μήνα με τον μικρό τοξοτό ανά χείρας.
TPIANTAΦYΛENIA
Anonymous (ή τριανταφυλένια;) αυτός να με προσέχει, ο Φλεβάρης, εγώ θα τον ζω και θα περπατάω μαζί του αργά για να μην κουράζεται που πονάει το πόδι του.
Post a Comment