- Αυτό. Να έρθει η παλίρροια. Κι όταν φύγει να μην έχει μείνει τίποτα. Να κάτσεις στο παράθυρο και να δεις τα κύματα να παίρνουν μακριά ονόματα, δάκρυα, το τελευταίο ψήγμα της ανάμνησής του και το θυμό σου. Κι αυτός θα έρθει να σου σκουπίσει το τελευταίο δάκρυ και να το πετάξει κι αυτό στα κύματα. Η αλμύρα θα μείνει για πάντα. Παλίρροια ήταν...
- Το αγνάντεμα αυτό ποτέ δεν έμοιαζε τόσο δύσκολο στα μάτια μου. Φοβάμαι. Ν'αντικρύσω με τα δυο μικρά σαν κοχυλάκια μάτια, τον άλλον να με κοιτά. Να με αγναντεύει και να μην θολώνει το τοπίο από αυτά που απόβρασε η παλίρροια. Το κουβαδάκι και σε άλλη παραλία φοβάμαι μην συμβεί, αυτό αυτέ.
- Πήγα να σου μιλήσω για τη γοητεία της άλλης παραλίας. Αλλά ποιος νοιάζεται για την άλλη παραλία όταν έχει απλώσει το παραμύθι του και τα αραχνοΰφαντά του πέπλα σ' αυτήν; Να σου μιλήσω για την αβεβαιότητα. Για τον αέρα που μπορεί να φυσήξει και να σβήσει τα κεριά; Για την αμμοθύελλα που μπορεί να ξεσκίσει τ' αραχνοΰφαντα; Ούτε αυτό. Έχει νόημα η γνώση της υποτιθέμενης επικείμενης καταστροφής, όταν βρίσκεσαι ακόμα στην πρώτη σελίδα του παραμυθιού; Και ποιος ήταν αυτός που σταμάτησε ένα παραμύθι στη μέση γιατί φοβήθηκε το τέλος του; Κι αν υπάρχει, έχει να κάνει καθόλου μ' εμάς; Σου έχω δώσει την χειρότερη συμβουλή κάποτε. Τότε. Να επιμείνεις. Πάλι τη χειρότερη θα σου δώσω. Να μείνεις στην παραλία. Κι αν ήμουν τόσο μεγάλος μάγος θα έστελνα άερηδες και αμμοθύελλες. Ξέρεις που; Και τόσο αλτρουιστικά εγωιστικά θα κατέστρεφα. Για πόσα πράγματα είμαστε ικανοί;
- Η παραλία ετούτη είναι όμορφη. Είδες τα βότσαλα σε σχήμα καρδιάς στο αλμυρίκι όπου στον ίσκιο του βρίσκω μια δροσερή αγκαλιά; Αν βρέξεις το μπατζάκι σου, θα το απλώσουμε κοντά στη φωτιά, βλέπεις γύρω της πόσα μάζεψα από την παλίρροια; Εσύ τι έφερες από την δική σου παραλία μέσα στο κουβαδάκι; Σκάνε τα κύματα και χαιδέουν τους αστραγάλους μου διαρκώς. Ακούω τη συμβουλή σου σ΄ένα κοχύλι κι ας είναι ριψοκίνδυνη. Τι ναυαγοί είμαστε άλλωστε;
- Βρεγμένο τζιν με κολλημένη άμμο. Τότε θα 'ναι πάλι καλοκαίρι. Αλλά τώρα πάω να βγω στη βροχή. Τόσους μήνες περιμένω ένα πρωτοβρόχι. Να φορέσω αυτή τη διάθεση. Που θέλει σπίθες στο τζάκι, ένα πάπλωμα κάτω και τη βροχή στα κεραμίδια. Και να μην ξέρεις αν είναι η φωτιά που φουντώνει ή η βροχή.
- Με φύκια ακουμπισμένα στη βρεγμένη άμμο έγραψα μόλις: "Καιρός για να ξεπλυθούν τα δάκρυα κι οι πίκρες μας. Και να γευτούμε παρέα την αλμύρα της αγάπης". Τι όμορφα που ανακαλύφθηκε ετούτη η παραλία. Στην δική σου εσύ τώρα, άσε το κουβαδάκι σου εδώ για το Σαββατοκύριακο.
- Αφήνω κουβαδάκι. Καρφώνω και τα φύκια για να μην κουνηθεί ούτε κόμμα. Αφήνω και την υπόσχεση. Τι ποια; Όποια θες...
6 comments:
Σαν αυτό που δεν μπορεί να ξεσπάσει
απ΄το πρωί σημέρα στην άκρη τ' ουρανού.
Σαν αυτό που πετούσα στην παλίρροια μιαν Aνοιξη για να ξεφουσκώσει η καρδούλα μου.
Eίναι γλυκια η αλμύρα στις πατούσες να του το πεις, και πιο γλυκιά η αλμύρα στο μάγουλο μου.
Πως μ' αγγίζετε, χείμαρος στο μέρος της καρδιάς μου, να βγεί να πετάξει, να γίνει ενα τόσο δα ψηγματτάκι απ' την εποχή των μετάλλων.
OI IΔIOI HXOI MOY TPYΠOYN TON EΓKEΦAΛO!
TPYANTΦYΛENIA
Κύμματα και δάκρυα.
Ενα νόημα.
:)
TPYANTΦYΛENIA η άκρη του ουρανού έσπασε. Ή ξέσπασε. Το άλλο το έχει πάρει το κύμα. Να περιμένεις το επόμενο σε βαραίνει;
estrella_: μια μυρωδιά και μια αλμύρα...
Tρέχω σ' αυτή τη παραλία που φυσάν οι βοριάδες, ξέρεις εσύ σ' αυτήν που ο ήλιος ψήνει τις τάρτες για ν' αρχίσει το παραμύθι, και κουβαδάκια θα βάλω γύρω γύρω στα κεραμύδια ν' ακούω τον ήχο της βροχής που είναι ίδιος με τους χτύπους της καρδιάς μου. A! και τα τριαντάφυλλα θα σας φέρω θα είναι γεμάτος ο κήπος. Θα τα καρφώσω στη παραλία μ' ένα τεράστιο σας αγαπώ. ΦIΛIA KAI ΓIA TOYΣ ΔYO ΣAΣ!
Την χρειάζομαι αυτή την παραλία. Θα έρχομαι εδώ όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ και θα σας χαζεύω την ώρα που φτιάχνετε αμμουδένιες λέξεις με εκείνα τα όμορφα πλαστικά καλούπια που συνοδεύουν τα κουβαδάκια. Τα γεμίζεις άμμο, βάζεις λίγο νερό,τα "πατηκώνεις" και μετά τα γυρίζεις ανάποδα.
Anonymous απλόχερα τα λες, απλόχερα ελπίζω να τα κάνεις και για αυτούς που πραγματικά αγαπάς. Θυμάμαι κάποια ροδοπέταλα που στην άλλη παραλία ποτέ δεν ήρθανε. Έστω κι έτσι, είναι εδώ, σ΄ευχαριστούμε λοιπόν.
Χνούδι οι λέξεις γίνονται καλούπια μόνο αν τους το επιτρέψεις. Γοργόνες με τα χέρια ξέρει να πλάθει και κάστρα να κρυφτεί ο θησαυρός και να προφυλαχτεί από τις αναποδιές.
Post a Comment