2 ... από το κάτι

A Lonely Bicycle by *vladstudio

- Βάζω χαρτόνι στις ακτίνες του ποδηλάτου για να ξυπνήσει όλη η γειτονιά. Να ξυπνήσεις κι εσύ. Δεν είναι θόρυβος. Δεν είναι χαρτόνι εμπόδιο είναι μετρητής ακτίνων. Του ήλιου. Του φεγγαριού. Των όσων θα πούμε. Μπορείς να μη με ξέρεις τόσο; Κανονικά δε θα πρεπε. Δεν ήταν δισταγμός αυτό στην απάντησή μου. Ήταν που είχε κολήσει η γλώσσα μου στον ουρανίσκο και έψαχνε μια τελευταία ανάμνηση σοκολάτας πραλίνας. Βγάλε το ποδήλατό σου. Έχω φέρει χαρτόνι. Πάμε να κάνουμε θόρυβο και να ξυπνήσουμε τη γειτονιά...

- Και πώς θα μετράω; Μέτρα ακόμα ένα μου μυστικό: όταν με ρωτάνε μια πράξη, κρυφά ανοιγοκλείνω τα δάχτυλα ακουμπώντας τα πάνω στο κορμί μου. Θα με μάθεις να κάνω ποδήλατο χωρίς χέρια; Ή μπορείς να τις στοιβάξεις τις ακτίνες να μου τις κάνεις αγκαλιά; Πες αυτό το "ό-ο-όοοοχι" να χαμογελάσω και μετά θα ξέρω πως είναι ναι. Εγώ σήμερα δεν ξέρω τι να κάνω για εσένα, ξύπνησα με μια γρατζουνιά, ανοίγοντας το παράθυρο στον ήλιο. Δεν ξέρω πως να σε ξέρω λιγότερο, μην φοβάσαι, να σε μαθαίνω κι άλλο μ΄αφήνεις;

- Το δώρο που σου χρωστάω θα είναι αριθμητήριο. Θυμάσαι εκείνα τα τεράστια που είχαμε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού; Όσο μεγαλώναμε μίκραιναν. Αυτά δεν άλλαζαν. Άλλαζε η οπτική μας γωνία. Θες να αλλάζεις οπτική γωνία; Δεν είναι γρατζουνιά. Είναι το φως που ήθελε να μπει μέσα. Μέσα σου. Για να μην σκοτεινιάσεις ποτέ ξανά. Δεν ξέρω αν θα σ' αφήσω να με μαθαίνεις. Κι άλλο. Μου βγαίνουν ώρες - ώρες κάτι ωραία τείχη κάστρου και μια βαθειά τάφρος γύρω μου. Στα τείχη υπάρχουν πολεμίστρες. Από εκεί μπορείς να μπεις. Στην τάφρο δεν υπάρχει ούτε μια γέφυρα. Για να κολυμπήσεις και να περάσεις απέναντι πρέπει ταυτόχρονα να μετράς. Ξέρεις να κολυμπάς με τα χέρια πάνω στο κορμί σου;

- Αυτός + αυτή = ...από το κάτι. Αυτή + αυτός = ...από το κάτι. Αυτός - αυτή = ... αδιαπέραστα από το κάτι. Όπως τα τείχη που χτίζεις και που κάθε φορά λέω να μην σου πω πως σε ξέρω πιο πολύ από αυτό που νομίζεις, που μου βάζω κάτι σαν ζώνη αγνότητος στο στόμα όμως, λουκέτο για να νιώσεις προστασία. Σου λέω γρατζουνιά είναι, από αυτές που η μαμά μου ποτέ δεν έβαζε ιώδιο, με έδινε σε άλλους να με φροντίσουν. Τις πολεμίστρες τις αφήνω για να με παρατηρείς, από κάτω να κολυμπώ, με τα χέρια κολλημένα, μετρώντας αυτή - αυτός = ...

- Όχι ιώδιο εσύ. Σουλφαμιδόσκονη. Ταιριάζει στα χρώματά σου. Όχι αφαίρεση. Μόνο πρόσθεση. Όχι λουκέτο. Μόνο passe partout. Όχι προστασία. Δεν θέλω προστασία. Καθόλου προστασία. Αυτό θα μου το κάνω εγώ. Αν με ταρακουνίσεις σου υπόσχομαι ότι δε θα σπάσω. Θα πέσει χιόνι κι αστρόσκονη. Σαν αυτά τα παιχνίδια που ταρακουνάς το νερό τους. Και χιονίζει άστρα. Θα λάμψει για λίγο και μετά όλα θα κάτσουν πάλι στον πάτο. Αλλά θα έχουν περάσει για λίγο από πάνω μου. Εσύ θα ταρακουνάς κι εγώ θα φωτίζω. Εδώ δε θα είναι όλα τακτοποιημένα. Γιατί δεν είναι έτσι κι αλλιώς. Τρικυμία επικρατεί. Κι εκεί όποτε έχει σκοτάδι θα ανάβει μια λάμπα θυέλλης. Μη φυσάς. Δεν σβήνει...

- Στο στόμα να την βάλω την λάμπα θυέλλης, να βρει προστασία αυτή, μου την χρειάζομαι. Κι αν σε "ταρακουνίζω" μην θυμώνεις, είναι όπως όταν σου ανακατεύω τα μαλλιά και αναρωτιέσαι.

- Άντε πάρε το ποδήλατό σου. Έχουμε να μαζέψουμε αμάραντους και άστρα και χιόνι και ξεβόλεμα και κουβέντες. Σου υπόσχομαι γρατζουνιές στο γόνατο και τους αγκώνες. Δεν μπορείς να μάθεις να αφήνεις τα χέρια σου από το τιμόνι χωρίς να πέσεις...

- Έι...πας γρήγορα κι εγώ πέφτω. Γρατζουνιά στην γρατζουνιά κι έρχεται Σαββατοκύριακο. Τα χερούλια του ποδηλάτου είχανε υπερθερμανθεί από τον ήλιο που μαζεύεις εσύ βιαστικά. Έι, δεν ξέρω πως να σε προλαβαίνω!

- Κι αυτό θα το μάθεις...