- Τι βάζεις πάνω από τον πόνο για να γίνει χαρά; Τι βάζεις δίπλα στην εγκατάλειψη για να παρουσία; Με τι στηρίζεις το ουρλιάζω για να γίνει μπορώ να ψιθυρίζω ξανά; Με τι φρενάρεις τη φόρα του ερωτεύομαι για να μην τσακιστείς χωρίς αερόσακκο; Με τι τεντώνεις το σχοινί; Και για πόσο θα ισσοροπείς; Επειδή την ισορροπία τη βρίσκει ο καθένας μόνος του, αν χρειαστείς κάποιον να κρατάει την σκάλα. Βάλε φωνή. Κι όταν ανέβεις εκεί πάνω, θ' απλώσω δίχτυ...
- Ο μέσος όρος ανθρώπων ξέρεις τι θα έκανε τώρα ε; Θα έβγαζε φωτογραφίες τις ισορροπίες μας αδιαφορώντας για την πινακίδα με τα μικρά γράμματα που γράφει "ένα κλικ μπορεί να με γκρεμίσει". Μετά θα κάθονταν και θα τις εκθείαζαν στους φίλους και συγγενείς τους κι αφού τις ανέλυαν θα τις καταχώνιαζαν σε ένα φάκελο στον υπολογιστή ή στην καλύτερη περίπιτωση σε κάποιο συρτάρι, να την βρει το εγγόνι μετά από χρόνια κι εκείνοι να μην θυμούνται καν και να πούνε τότε "μωρέ τι ανισόρροπη φωτογραφία είναι ετούτη". Η ισορροπία μου δεν ψηλώνει και πολύ, το δίχτυ λες να είναι από αυτά που έβαζαν οι νοικοκυρές τις πατάτες; Μια πατάτα ισορροπία έφτιαξα, ανέβα πάνω της να δεις, χαμογέλα, σε παίρνουν φωτογραφία. Πόσο ισορροπημένη είναι η ανισορροπία σου Αυτέ;
- Ο μέσος όρος ανθρώπων θα έπιανε από μια γωνία του διχτυού και θα το κράταγε τεντωμένο για ασφάλεια. Και υπάρχουν και κάποιοι που θα έκαναν κλικ για να σε δουν να γκρεμίζεσαι. Δεν παραχωρώ πια ούτε εκατοστό σε αυτούς. Έχω μάθει να ζω με τους άλλους. Υπάρχουν. Και εξισορροπούν την ανισορροπία μου. Όπως λοιπόν θα κάνεις πιρουέττες πάνω στο τεντωμένο σχοινί σου, γύρνα την πλάτη σου σ' αυτούς. Και χαμογέλα στους άλλους...
- Στην επόμενη ισορροπία, λέω να παίξουμε jenga και να ονοματίζουμε το κάθε ξύλινο τουβλάκι και με από κάτι. Στη βάση το δεξί τουβλάκι είναι η ισορροπία και το αριστερό η ανισορροπία. Το μεσαίο είμαστε εμείς όπου προσπαθούμε να ισορροπούμε.