35...από το κάτι

come back home by *stuntarts

- Ανοίγω την πόρτα. Για να μπεις πάλι. Από εδώ ξεκινά πάλι μια ιστορία. Μπαίνει από την πόρτα και βγαίνει από την καμινάδα. Για πες;

- Ωχ! Πες εσύ, άσε με να συνηθίσω το φως που μπαίνει από τις χαραμάδες.

- Γιατί αφού η πόρτα ήταν πάντα ανοικτή δεν έμπαινε κανένας. Τι φοβούνται οι άνθρωποι; Γιατί φοβούνται όταν δίνεις;

- Για να μην τους το πάρουν πίσω. Κι είναι ίσως που προτιμάς να κάθεσαι σε μια δροσερή γωνιά και μένουν περιμένοντάς σε στο κατώφλι.

- Στο κατώφλι έχει 45 βαθμούς. Μέσα, δεν υπόσχομαι δροσιά. Υπόσχομαι παραμύθια. Από αυτά που δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα...

- Ας φέρουμε βοτσαλάκια και γυαλάκια για το παραμύθι. Ήδη μου λείπεις. Κι ο πρίγκηπας του παραμυθιού μαζί. Χωρίς δαχτυλάκια και με την πόρτα ορθάνοιχτη για την ώρα της επιστροφής...

34 , , , από το κάτι

Constancy by ~youresowhitebread

- Είμαι εδώ κι οι στιγμές γεμίζουν με τις ώρες που αλλάζουν χρώμα και μυρωδιά. Είναι που ψάχνω ακόμα να γίνω σταθερή μέσα από ένα καλοκαίρι.

- Σταθερή και καλοκαίρι κάνει ασυμβίβαστο. Σταθεροί μπροστά στις στάχτες του τζακιού που ακόμα βγάζουν φως γίνεται. Σταθεροί μπροστά στο κύμα που πάει και έρχεται και φέρνει και παίρνει λίγο πιο δύσκολα. Καλοκαίρι με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι. Πόσο παιδιά υπήρξαμε;

- Ασυμβίβαστη ακόμα κι αυτή η σταθερότητα. Μαζί, σίγουρα αφηνόμαστε να γινόμαστε παιδιά. Είναι τότε που δίχως φίλτρο λέμε τα μυστικά μας, που εσύ τρέχεις στα κρυφά να φας μεγάλες κουταλιές το παγωτό στα όρθια κι εγώ που κόβω βασιλικό και μασουλάω την φρεσκάδα και την πικρίλα του.

- Αφήνεσαι αλλά δεν γίνεσαι. Προσπαθείς να τραβήξεις μυρωδιές και συνήθειες από το ντουλαπάκι αλλά γίνονται ότι είναι στην πραγματικότητα. Αναμνήσεις. Ζούμε με την ανάμνηση του παιδιού και του τάζουμε πως θα παίξουμε και πάλι μαζί του. Αλλά όσα κουτάλια και να βουτήξεις στο παγωτό (σύκο, όπως τότε), θα υπάρχει ένας κανονικός πιτσιρικάς να σε τσακώνει και να σου υπενθυμίζει...

- Η συνέχεια είναι τόσο σαγηνευτική όμως. Αυτή που προκύπτει μόνο όταν δημιουργήσεις μια άλλη ζωή από το μέσα σου. Εκεί που το φυλλοκάρδι τρεμοπαίζει στην κάθε γρατζουνιά του πιτσιρικιού αλλά που το χαμόγελο είναι εκείνο που ακολουθεί μιας και εσύ κι εγώ ξέρουμε πως κάποιες από τις γρατζουνιές που κουβαλάμε σαν σημαδεμένοι πάνω στο κορμί μας, είναι αναμνήσεις που ζούνε μιας και τις περιέχουμε εντελώς πια.

- Έχω ένα "οικόπεδο" στο δεξί γόνατο από ποδηλατική πτώση και μια χαρακιά στο αριστερό χέρι από αδελφική "αγάπη". Πόσο παιδιά υπήρξαμε;

- Αυτές τις μέρες, θυμίσου το πόσο κι ας είναι για όσο.

33 . . . από το κάτι

Sail Away by ^kuschelirmel

- Ένα ταξίδι δίχως σημαδεμένη την πορεία των σκέψεων και των συναισθημάτων. Το αγνάντεμα ταράζεται τη στιγμή όπου εκείνα αναδύονται στην επιφάνεια. Και τότε ο ορίζοντας, όπου επιπλέουν, γίνεται δυσδιάκριτος από την θολούρα. Έχεις χρόνο ν΄αλλάξεις γνώμη αν δεν θες πια να επιβιβαστείς. Ώρα αναχωρήσεως η δεκάτη βραδυνή.

- Να αλλάξω γνώμη; Δεν αλλάζει η αγάπη γνώμη. Όπου βγει. Έτσι θα έπρεπε να ζούμε έτσι κι αλλιώς. Χωρίς χαραγμένη πορεία. Χωρίς προορισμό. Όπου βγει και όπου βγάλει...

- Ξεφυσάω σιγανά. Λες να φταίει η διαρκής αναζήτηση ενός άπιαστου τελικά προορισμού που τον διανύουμε σαν παρατηρητές μόνο πάνω από έναν χάρτη; Νερό, τσιγάρα, σπίρτα, φόβο κι άπλετη αγάπη κουβαλώ σε κάθε ταξίδι. Θέλεις να βάλεις κι εσύ κάτι ακόμα στο σακκίδιο;