7.3.07

19...από το κάτι


- Πόσες φορές έχεις απλώσει τα χέρια σου να πιάσεις το μπαλόνι που έφευγε καρφωτό για τα σύννεφα; Σίγουρα σου έμεινε το κόκκινο παλτό. Και λίγο από σύννεφο στα χέρια. Γιατί το σύννεφο μπορείς να το κρατήσεις. Τους ανθρώπους και τα μπαλόνια όμως; Σκάνε.

- Μοναχά τα κοιτούσα να φεύγουν και τα χέρια μένανε μαραμένα στο πλάι. Ακόμα και τώρα μένω με τη χούφτα μισάνοιχτη, όταν φεύγουν οι άνθρωποι, νοιώθοντας το χέρι μου να τελειώνει εκεί που άρχιζε του αλλουνού του χέρι. Ίσως καλύτερα που πετάνε και φεύγουνε πριν χάσουν τον αέρα από μέσα τους. Άραγε τα μπαλόνια φουσκώνουν και πάλι όπως οι άνθρωποι μετά από ένα πρωινό ξώφαλτσο φιλί;

- Εκεί είναι η διαφορά. Τα μπαλόνια δεν παίζουν πια μαζί σου. Οι άνθρωποι όμως. Και δεν είναι όλα τα παιχνίδια, παιχνίδια. Από την άλλη ποιος αφήνει στην μέση μια παρτίδα; Ακόμα κι όταν ξέρει ότι θα χάσει. Και το χαμένο παιχνίδι, παιχνίδι είναι. Που ξέρεις μπορεί κι αυτό να σου καρφώσει ένα χαμόγελο. Μπορεί κι αυτό το πρώτο χαμόγελο, του πρώτου παιχνιδιού.

- Μην ξεχνάς πως και μ' 'ενα σπασμένο μπαλόνι μπορείς να φτιάξεις μπαλονάκια, ενώ από σπασμένους ανθρώπους τι φτιάχνεις; Όταν παίζω δεν με νοιάζει να κερδίζω, μ΄αρέσει να κλέβω στα φανερά. Τότε να γελάει κι ο άλλος που με είδε, να με αρπάζει και να γίνεται η αγκαλιά του φυλακή. Πόσες φορές φυλακίστηκες μέσα στο παιχνίδι που δημιουργείται μεταξύ των δύο;

- Έχω κόψει το τάβλι γιάτι έχανα πάντα. Εντάξει. Είπα ότι κι η ήττα έχει την πλάκα της. Αλλά όχι η πάντα ήττα. Γι αυτό τάβλι ποτέ. Άντε πάλι. Πάντα και ποτέ. Θυμάμαι πολλές αγκαλιές φυλακές. Ευτυχώς καμία φυλακή αγκαλιά.

4 comments:

Anonymous said...

A! δεν σας είπα ότι μ' εχει παρασύρει ένα είδος μπαλονιού κι από τότε έχω μείνει αιωρούμενη. Eίναι όμορφα να βλέπεις από ψηλά, απίστευτες ομορφιές!
Δεν λέω καμιά φορά έρχεται κι εδώ πάνω μια δυσοσμία της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, αλλά δεν της δίνω σημασία.
Kάνω παρέα με τα σύννεφα, τα πουλάκια, αχ τα πουλάκια, τα πουλάκια.
φιλια αιωρούμενα! 30ΦYΛΛENIA

*Σε βλέπω μικρή μη κλέβεις...

Xνούδι said...

"Εϊναι μερικές φορές που όλος ο κόσμος γίνεται ένα πολύχρωμο μπαλόνι στα χέρια σου.
Το πετάς ψηλά κι ύστερα ανοίγεις την αγκαλιά σου και το πιάνεις.
Ένα πολύχρωμο μπαλόνι. Δικό σου.Ολότελα δικό σου.
Να το πετάς. Να το κοιτάς .Να το περιεργάζεσαι .Ειναι πράγματι μερικές φορές...
Κι ας κρατάνε τόσο λίγο..."

Α.Παπαδάκη

Μπαλόνια κόκκινα και στους δύο. Για όσο κρατήσουν..

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

Υπόψην όμως πως υπάρχουν δυό ειδών μπαλόνια, όπως και άνθρωποι. Αυτά που αν τα αφήσεις από τα χέρια σου πετάνε και φεύγουν ψηλά, και τα άλλα που πέφτουν κάτω γιατί μόνο αέρα κοπανιστό έχουν μέσα. Το κακό βέβαια είναι πως σε κάθε περίπτωση πρέπει πρώτα να τα αφήσεις απ' τα χέρια σου -ή να σου φύγουν από μόνα τους- για να δείς τελικά τι είναι.

αυτη said...

Τριανταφυλλένια βόλτα με το αερόσταστο φανταζει αυτό που γράφεις.

Xνούδι το μπαλόνι της Παπαδάκη με γύρισε πίσω στην εφηβεία, για λίγο.

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad αυτά που πάνε ψηλά έχουνε ήλιο μέσα τους, ενώ αυτά που πέφτουνε, έχουνε την ξεφυσισμένη ανάσα ενός ανθρώπου μέσα τους.