15.3.07

21...από το κάτι


- "Χαμήλωσε. Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα. Δεν διακρίνεται η αλήθεια. Χαμήλωσε." Εντάξει δεν διακρίνεται η αλήθεια. Αλλά από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα; Δεν μπορείς να τους πετάς κουβάδες μπογιάς σ' ένα από αυτά τα όνειρα που είσαι έξω από τον εαυτό σου και τον παρακολουθείς. Πετάς τόνους μπογιάς στο όνειρο του ονείρου και γίνεται άνοιξη. Το ξέρω ότι άλλο πράγμα λέει ο στίχος, αλλά μου ήρθε αυτή η εικόνα. Και ήθελα λίγο να εκβιάσω τον ερχομό της άνοιξης. Παλιά την έφερναν τα χελιδόνια. Πάνε χρόνια που δεν θυμάμαι την άνοιξη να έρχεται σε ασπρόμαυρες φτερούγες. Αλλά δεν ξεχνάω που παίζαμε στην γειτονιά και το πρώτο χελιδόνι έφερνε χαρά. Για ποιο λόγο δεν ξέρω. Και τρέχαμε στις χελιδονοφωλιές για να δούμε ποια οικογένεια έφτασε πρώτη. "Θα ξαναρθούν μικρές χαρές", λέει ο άλλος στίχος. Ωραία υπόσχεση, αλλά υπάρχουν και άλλες τόσες που τις αφήσαμε να πετάξουν μακριά. Θα μου πεις φταίω εγώ που δεν ήρθε κανένα χελιδόνι να φτιάξει το σπίτι του στο σπίτι μου; Νομίζω ότι δεν φταίω. Τόσες γωνίες φτιάξαμε. Αλλά πολλές φορές όσο και να προετοιμάσεις το σκηνικό, η σκηνή μένει άδεια. Δεν φταις. Αλλά μένει.

- Πολλά όνειρα, κουβάδες ξέχειλοι με χρώμα. Μένω στην σταγόνα που τρέχει στα πλάγια και πανικόβλητη ψάχνω πατσαβούρα να την μαζέψω να την ξαναβάλω μέσα στον κουβά. Την μαζεύω με τη χούφτα, εκείνη την σταγόνα που θα χρωματίσει τα μάτια μου στο όνειρο, την άλλη σταγόνα που είναι προορισμένη για να γίνει η ανθισμένη αμυγδαλιά στο παραδίπλα όνειρο. Μα αυτές οι σταγόνες δεν ξαναγυρίζουν στο όνειρο και εισχωρούν στο μυαλό και το κάνουν σταχτί. Είναι κανόνας βλέπεις απαράβατος. Ό,τι ξεχειλίζει να χάνει το χρώμα του και την διάστασή του, όπως ο έρωτας, όταν μεταμορφώνεται σε ανοιξιάτικο. Τα κάλαντα του Μάρτη ή αλλιώς χελιδονίσματα τα τραγουδάς εσύ; Σιγοτραγουδώ αυτό που θυμάμαι: "Χελιδονάκι πέταξε βρήκε πύργο κι έκατσε και γλυκοκελάιδησε: Μάρτη Μάρτη μου καλέ. Μάρτη Μάρτη μου καλέ και Φλεβάρη φοβερέ κι αν χιονίσεις κι αν κακίσεις, πάλι Άνοιξη θ΄ανθίσεις". Η ασπροκόκκινη κλωστή στο χέρι για να μην με κάψει ο ήλιος. Μα δεν φοβάμαι τον ήλιο, τα όνειρα που με καίνε φοβάμαι πιότερο.

3 comments:

Anonymous said...

M’ αυτούς τους στίχους του Nικηφόρου Bρεττάκου

O κορυδαλλός του πρωινού

Kρουνός γαλάζιος ξέσπασε η ψυχή μου
όλες οι φλέβες μου τρέχουν μες στη φωνή μου
το αίμα μου λαρυγγίζει στη σιωπή σαν τους γρύλλους των θάμνων
σαν το ποτάμι που δε σκέφτηκε ποτέ τον αριθμό των σταγόνων του
κατεβαίνοντας σα μιά λάμψη ή σαν ένα μεθυσμένο φιλί πρός
τη θάλασσα.

Πάνω μου οι κόσμοι βουίζανε σα μιά γιορταστική διασταύρωση
μενεξεδένια ρόδινα και γαλανά ποτάμια
που κυλούν μες από έγχορδα και λαμπυρίζουν οι αιθέρες.

Tα στάχυα τρέχουν απ‘ τον ασημένιο αντίλαλο του σύμπαντος.

Aκούω βουβός το φιλικό μήνυμα του Θεού
που με ρωτάει μες απ’ το φως μ’ όλων του των αγγέλων
τα στόματα να του απαντήσω αν είμαι ευτυχισμένος
που με ρωτάει με τα χρυσά πίφερα των αχτίνων
και του απαντώ με το ίδιο του το φως που ξεχειλίζοντας
μες της ψυχής μου γαλανίζει την κορυδαλλένια κοίτη.

Σαν άστρο ανάμεσα στο φως του ήλιου και της αγάπης
φτεροκοπώντας στο ψηλό το δέντρο του παραθύρου του
ραμφίζω του πρωινού το φως και του απαντώ σφυρίζοντας
σαν τα πουλιά με δίχως λέξεις.

ΔEN EINAI XEΛIΔONAKI MA KAI M’ AYTO ΓΛYKOKAΛHMEPIZΩ!

30ΦYΛΛENIA

Sigmataf said...

κάτι απο Cobain υποβόσκει στις αράδες σου;

αυτη said...

Τριανταφυλλένια εσύ και τα ποιήματα τόσο σπουδαίων ποιητών, τα κουβαλάς στο τσεπάκι σου. Τι σου είναι οι συνειρμοί ε;

Sigmataf οι δικές μου οι αράδες είναι οι ροζ, οι γαλαζομωβ είναι του αυτού. Χμ, αν είδες κάτι από Cobain στα ροζ, λες να μείνανε σημάδια από την εφηβεία;