- Έξω βρέχει. Μέσα βρέχει; Ωραία δεν θα 'ταν να μην είσαι μπροστά σε μια οθόνη, αλλά ξαπλωμένος στο γρασίδι να χαζεύεις τις στάλες που σου κάνουν επίθεση. Και να βρέχει και έξω και μέσα και να πλημμυρίσει παντού.
- Φουσκώνουν τα συναισθήματα έτσι που βρέχει. Νοιώθεις πως χρειάζεται να κλάψεις; Και να γευτεί ο άλλος απ΄τα μάτια σου το γλυκό μαζί με το αλμυρό σου. Ε;
- Φουσκώνουν τα συναισθήματα έτσι που βρέχει. Νοιώθεις πως χρειάζεται να κλάψεις; Και να γευτεί ο άλλος απ΄τα μάτια σου το γλυκό μαζί με το αλμυρό σου. Ε;
- Τσου. Ή σπάνια. Χαζεύω μόνο. Αυτό που προσπαθείς να πιάσεις με το μάτι σου την πορεία μιας στάλας από όσο ψηλότερα γίνεται μέχρι να σκάσει στο χώμα. 1 δευτερόλεπτο; 2; Και φοράς επάνω της ό,τι θέλεις. Αν έχεις φόβο. Φορτώνεις φόβο στην σταγόνα και τον αφήνεις να σκάσει στο χώμα. Αν έχεις πίκρα. Πίκρα. Αν έχεις πόνο. Πόνο...
- H αγκαλιά που δεν συμβαίνει; Ο ύπνος που ακούγεται μόνο μία ανάσα αντί για δύο; Χωράνε αυτά σε μια σταγόνα; Η δικιά σου η σταγόνα τι χωράει μέσα της;
- Το post είναι δικό μου. Εγώ κάνω ερωτήσεις. Αλλά αν θες απαντήσεις λάθος άνθρωπο ρωτάς. Βρέχει. Ρώτα καμιά σταγόνα τι αντέχει;
- Ήμουν σίγουρη πως δεν θα απαντήσεις. Αλλά έξω έχω ένα κουβά που γεμίζει με βροχή. Αν βάλεις εκεί τα χέρια σου θα νοιώσεις τις απαντήσεις σου που στάζουνε εκεί μέσα. Για ποια σταγόνα μου με ρωτάς;
- Αφού ήσουν σίγουρη γιατί ρώτησες; Αυτό μ' αρέσει. Θα παίρνω σιγουριές και θα τις κρεμαώ στις σταγόνες για να τις βλέπω να σκάνε στο χώμα.
- Γιατί σκέφτηκα πως έτσι θα σε ρίξω, όπως οι σταγόνες. Αλλά σκαλώνεις κι εσύ κι οι απαντήσεις σου όπως σκαλώνουν κι οι σταγόνες ανάμεσα μας,
- Γιατί σκέφτηκα πως έτσι θα σε ρίξω, όπως οι σταγόνες. Αλλά σκαλώνεις κι εσύ κι οι απαντήσεις σου όπως σκαλώνουν κι οι σταγόνες ανάμεσα μας,
- Ωραία εικόνα. Αλλά καταδικασμένη σαν όλες τις ωραίες εικόνες που ξέρουν ότι υπάρχουν ομορφότερες. Καμιά σταγόνα δεν έχει σκαλώσει, ποτέ. Έχεις φάει τόση βροχή από εδώ, που δεν θα έπρεπε να με ρωτάς τι χωράνε οι σταγόνες μου. Αν θες έχω ένα ωραίο αδιάβροχο στο συρτάρι. Το κράταγα γι αυτούς που θέλουν να τα βλέπουν όλα γραμμένα. Αν θες. Υπάρχει πάντως...
- Η ομορφιά αυτή θυμίζει τις σταγόνες που έγιναν λάσπη στα παπούτσια και που άφησαν λεκέ για πάντα στο χαλί. Το αδιάβροχο εσένα σου χρειάζεται, να σε προφυλάξει κι άλλο. Όχι από τις σταγόνες, αλλά από την ίδια σου την καταιγίδα. Εγώ, περπατώ με γυμνά τα πόδια δεν το θυμάσαι;
- Ωραία. Πάμε από την αρχή. Να περπατήσουμε στο βρεγμένο γρασίδι. Να ξαπλώσουμε και να κοιτάμε τον ουρανό που θα μας κάνει επίθεση. Κι εκεί τα λέμε...
No comments:
Post a Comment