11.10.07

39 . . . από το κάτι

- Ξέρεις τι; Νομίζεις ότι έχουν καεί τα λαμπάκια. Σαν αυτά του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, που καίγονται και πάνε. Την επόμενη χρονιά τα βγάζεις από την κούτα. Δεν θυμάσαι. Και δοκιμάζεις. Και ανάβουν πάλι. Ανάβουν. Αναβοσβήνουν. Και σε φωτίζουν. Σε φωτίζουν όπως τότε. Που ήσουν παιδί και σε έπαιρνε ο ύπνος χαζεύοντας το άναψε και το σβήσε. Έχω γυρίσει πίσω. Έχω γυρίσει μέσα. Και έχει πράγματα εδώ που δεν θυμόμουν. Και που δεν έχω νιώσει. Και που δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Και έχουν αρχίσει να ανάβουν πάλι, τα φωτάκια τα μέσα. Και ας μη με φωτίσουν καθόλου εμένα. Εξάλλου δεν τα άναψα εγώ. Και ούτε ήταν ότι δεν υπήρχαν. Αλλά δεν υπήρξε για καιρό ένα χέρι να αγγίξει τον διακόπτη. Έτσι. Κι εγώ ήθελα μια ζωή ένα Σπιτί με φωτάκια όλο τον χρόνο. Και τώρα υπάρχει το μονοπάτι και ένα φως που φαίνεται εκεί.

- Λαμπάκια να ζεσταίνουν το σπίτι, να φωτίζουν αγάπη, να κατεβαίνει ο ουρανός μέσα στο σπίτι και να γίνεται το κάθε ένα από αυτά τα λαμπάκια, ευχές που τσουπ, εμείς, οι άνθρωποί σου, να πιάνουμε τη μία μετά την άλλη και να τις εκπληρώνουμε. Όχι για εσένα, αλλά με εσένα. Όμορφα που φωτίζει η καρδιά σου αυτέ μου.

- Θέλω να φέρω κι αυτά τα λόγια εδώ: "...Πιστεύω πως ο άνθρωπος καθορίζεται από τρία κομμάτια του:Την κληρονομικότητά του. Την αγωγή και το περιβάλλον του. Και την ελευθερία του. Την τρομερή ελευθερία του που μπορεί να φέρει τούμπα και τα δύο προηγούμενα. Φοβόμαστε όμως να είμαστε ελεύθεροι γιατί η ελευθερία απαιτεί δουλειά κι ευθύνη. Προτιμούμε να ζαρώνουμε σε μια ''ξεκούραστη'' δυστυχία, σε μια ηδονική γκρίνια, από τους ανοιχτούς ορίζοντες..." που δεν είναι δικά μου. Είναι της Μάρως Βαμβουνάκη. Φτάνει η "ξεκούραστη" δυστυχία. Φτάνει η ηδονική γκρίνια. Θέλω καινούριο σενάριο. Και μνήμες. Χτισμένες πάνω στις παλιές. Αυτές οι ωραίες μνήμες που πάνε παραπέρα. Και αυτές οι ωραίες οι καινούριες.

- Να με χωράς σε παρακαλώ, στη μνήμη που διαρκεί.

- Αν θες, παρακάλεσε για χώρο και για τους άλλους, όχι για εσένα, εσύ εδώ είσαι...

4 comments:

genna said...

αυτέ η καρδούλα σου είναι πολύ φωτεινή, είδες σήμερα φως, αυτή μου... μου λείψατε κι εσεις και τα φωτάκια και το σπιτάκι και τα μονοπάτια, σαν πεταλουδίτσα πετάω σήμερα...!

genna said...

αυτέ μου κοιτούσα τη πανσέληνο
στην εξοχή που βρισκόμουν και έβλεπα τη καρδούλα σου... και μονοπατάκια άπειρα
με σπιτάκια όμορφα, δεν έχω ξαναδεί τόσο όμορφα σπιτάκια, και βουνά καταπράσινα και βουνά γυμνά και άγρια το ένα μέσα στο άλλο μια εναλλαγή από απίστευτες αγγαλιές, μου λείψατε, αυτός κι αυτή μου...

Αιολος said...

Πώς μπορείς να παρακαλάς με λόγια για κάτι τέτοιο; αυτά λέγονται με τις σιωπές και με τα μάτια.

αυτη said...

genna, όμορφες οι εικόνες σου και το μοίρασμά τους εδώ.

αίολος, εύκολα το μπορώ, μιας και στον Αυτόν, τα λέω όλα και μέσα σε αυτό το όλα είναι τα λόγια, οι σιωπές και τα μάτια.