24.7.08

43...από το κάτι


- Περπατώ, περπατώ μεσ' στο δάσος τώρα που ο λύκος δεν είναι εδώ. Λύκε; Λύκε; Ήσουν εδώ; Ήσουν εδώ. Τότε. Τώρα αλλιώς. Περνάει ο χρόνος. Περνάει ο δρόμος. Περνάει ο πόνος. Περνάει. Μένει. Κάτι μένει. Από το τότε στο τώρα. Μόνο που κουβαλιέται. Γιατί το μυαλό αντέχει. Γιατί το μέσα αντέχει. Γιατί τώρα έχει χώρο. Και έχει και φως. Που μπαίνει. Μπαίνει από τα παράθυρα. Μπαίνει από τις γρίλιες. Το φως σου που μπαίνει. Και μένει. Εδώ μέσα. Φωτεινά τα μέσα κι ας κάνει σκοτάδια παντού. Παντού Λύκε. Ας κάνει σκοτάδια παντού πια λύκε. Τα σκοτάδια σου είναι του έξω πια. Και τα σκοτάδια του έξω δεν φοβίζουν πια. Περπατώ, περπατώ μέσα στο δάσος, τώρα που ο λύκος δεν είναι εδώ. Αυτή; Αυτή; Ήσουν εδώ; Ήσουν εδώ. Είσαι εδώ;

- Eδώ είμαι. Είχα θάψει τα κλειδιά, πάλι καλά να λες που το μνημονικό δεν με πρόδωσε ακόμα. Όλον αυτόν τον καιρό σε χαζεύω ενώ γεμίζεις φως. Ξέρεις, με τρόμαξες πολλές φορές, με το φως σου αυτό κόντεψες να γίνεις εσύ ο Λύκος. Είναι βλέπεις που ήθελες να κατασπαράξεις ό,τι σε περιόριζε. Τώρα όμως, το φως αυτό είναι σαν την ώρα του σούρουπου, όπου μόνο αποδοχή και ψυχραιμία προσφέρει. Και σε ΄σένα που το εκπέμπεις και σε ΄μένα που το παρατηρώ.

- Χάνεις τον έλεγχο. Χάνεις το μέτρο. Χάνεις ακόμα και όταν κερδίζεις. Παίρνεις φόρα. Παίρνεις και σε παίρνει. Σε παίρνει η μπάλλα. Σε παίρνει και σε σηκώνει. Είναι ωραία στο συννεφάκι εκεί πάνω. Που πετάς στα σύννεφα. Πρώτα μια φωνή: "Χαμήλωσε, από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα..." Και μετά ένα χέρι. Και μετά ένας άνθρωπος. Και μετά μια ζωή. Και μετά κι άλλοι άνθρωποι. Και μετά η ζωή σου. Καινούρια. Λουστρίνι. Μην κάνεις ότι εδώ μιλάμε μόνο για μένα. Πάλι κάνεις ότι εδώ μιλάμε μόνο για μένα;

- Πάλι το κάνω, ε; Το άλλο δεν μου είναι εύκολο. Τί να σου πω; Το σύννεφο άλλωστε το κουβαλώ από τότε που διαλέχτηκε το όνομά μου. Το φως σιγά σιγά εισχωρεί μέσα μου, του το επιτρέπω πια, νομίζω.

- Πιαστείτε από το χέρι. Δυάδες. Όπως στις εκδρομές του δημοτικού. Τότε. Και. Περπατώ, περπατώ μέσ' στο δάσος, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Λύκε; Λύκε; Είσαι εδώ; Σκασίλα μου λύκε. Κοίτα την. Με κρατάει από το χέρι.

3 comments:

genna said...

δυό-δυό στο δάσος, δυό δυό.....
έτσι, από το δάσος στη παραλία και τούμπαλιν...

μόλις γύρισα, βρήκα όμορφο φως.....
αυτή, αυτέ....

γυκιά η απάντηση στο γιατί.....
όπως λέμε του ποντικού τ' αυτί...

θα πω κι άλλα απ' τη χαρά μου, φιλιά και στους δυό σας, αλμυρά ακόμα, κοχυλένια....

αυτος said...

εεεεπ! το κουβαδάκι σου και πίσω στην παραλία.

Τι κάνεις τέτοιο καιρό στο δάσος;

Εμείς τώρα ετοιμάζουμε τα κουβαδάκια μας. θα πάμε και θα έρθουμε.

genna said...

είναι ακόμα ζέστη, ευνοεί τα κουβαδάκια.....

Μόλις δροσίσει να επιστέψετε...

Ναι?

Με τα φιλιά μου!