28.2.07

18 ... από το κάτι

- Λοιπόν σκέφτηκα να δημιουργήσω μια κάποια ισορροπία. Αν στοιβάξω τα συναισθήματα το ένα πάνω στο άλλο , δίπλα βάλω κάποια αγαπημένα αντικείμενα, παραδίπλα αφήσω λίγα λουλούδια και μετά αρχίζω να μουρμουρίζω ξόρκια και μυστικά, λες να πετύχω την ισορροπία; Βλέπεις όταν τα αφήνω να ισορροπηθούν από μόνα τους, αυτά αρχίζουν τις ανισορροπίες.

- Τι βάζεις πάνω από τον πόνο για να γίνει χαρά; Τι βάζεις δίπλα στην εγκατάλειψη για να παρουσία; Με τι στηρίζεις το ουρλιάζω για να γίνει μπορώ να ψιθυρίζω ξανά; Με τι φρενάρεις τη φόρα του ερωτεύομαι για να μην τσακιστείς χωρίς αερόσακκο; Με τι τεντώνεις το σχοινί; Και για πόσο θα ισσοροπείς; Επειδή την ισορροπία τη βρίσκει ο καθένας μόνος του, αν χρειαστείς κάποιον να κρατάει την σκάλα. Βάλε φωνή. Κι όταν ανέβεις εκεί πάνω, θ' απλώσω δίχτυ...

- Ο μέσος όρος ανθρώπων ξέρεις τι θα έκανε τώρα ε; Θα έβγαζε φωτογραφίες τις ισορροπίες μας αδιαφορώντας για την πινακίδα με τα μικρά γράμματα που γράφει "ένα κλικ μπορεί να με γκρεμίσει". Μετά θα κάθονταν και θα τις εκθείαζαν στους φίλους και συγγενείς τους κι αφού τις ανέλυαν θα τις καταχώνιαζαν σε ένα φάκελο στον υπολογιστή ή στην καλύτερη περίπιτωση σε κάποιο συρτάρι, να την βρει το εγγόνι μετά από χρόνια κι εκείνοι να μην θυμούνται καν και να πούνε τότε "μωρέ τι ανισόρροπη φωτογραφία είναι ετούτη". Η ισορροπία μου δεν ψηλώνει και πολύ, το δίχτυ λες να είναι από αυτά που έβαζαν οι νοικοκυρές τις πατάτες; Μια πατάτα ισορροπία έφτιαξα, ανέβα πάνω της να δεις, χαμογέλα, σε παίρνουν φωτογραφία. Πόσο ισορροπημένη είναι η ανισορροπία σου Αυτέ;

- Ο μέσος όρος ανθρώπων θα έπιανε από μια γωνία του διχτυού και θα το κράταγε τεντωμένο για ασφάλεια. Και υπάρχουν και κάποιοι που θα έκαναν κλικ για να σε δουν να γκρεμίζεσαι. Δεν παραχωρώ πια ούτε εκατοστό σε αυτούς. Έχω μάθει να ζω με τους άλλους. Υπάρχουν. Και εξισορροπούν την ανισορροπία μου. Όπως λοιπόν θα κάνεις πιρουέττες πάνω στο τεντωμένο σχοινί σου, γύρνα την πλάτη σου σ' αυτούς. Και χαμογέλα στους άλλους...

- Στην επόμενη ισορροπία, λέω να παίξουμε jenga και να ονοματίζουμε το κάθε ξύλινο τουβλάκι και με από κάτι. Στη βάση το δεξί τουβλάκι είναι η ισορροπία και το αριστερό η ανισορροπία. Το μεσαίο είμαστε εμείς όπου προσπαθούμε να ισορροπούμε.

9 comments:

Anonymous said...

κι ένα αστεράκι στην κορφή!
τέλεια η ισορροπία.
OYRANEIA

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad said...

Αυτή, την ισορροπία δεν τη δημιουργείς. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Μοιάζει σαν μια από αυτές τις λέξεις που σαν να τις φτιάξαμε για να ξορκίσουμε την ανυπαρξία τους. Όπως το πάντοτε. Όπως το ποτέ. Κι είναι σαν να παλεύεις μια ζωή να φτιάξεις κάτι που από μόνο του δεν υφίσταται. Μάταιος κόπος.
Αλλά όταν έχεις ανθρώπους σαν Αυτόν δίπλα σου, να σου κρατάνε τη σκάλα και να απλώνουν δίχτυ, να μη φοβάσαι. Κι ας δείχνουνε τα πράγματα να είναι όλα στραβά. Κι ας είσαι με το ένα πόδι στον αέρα. Ε, κι αν (ξανα)πέσεις, τι? Θα υπάρχει πάντα ένα χέρι εκεί να σε βοηθήσει να σηκωθείς

αυτη said...

Anonymous (Ουράνεια ή Ουρανία) δεν είναι χριστουγεννιάτικο δέντρο η ισορροπία μου, άσε που ακόμα κι αληθινό αστέρι να είναι, για να φτάσει στην ισορροπία μου θα έχει γίνει πεφταστέρι, από αυτά που ο αυτός δεν προλαβαίνει να πει ευχή. Οπότε ανισόρροπο και το αστέρι, ας το αφήσω να πέσει κάτω, στο δίχτυ.

2 shots of happy, 1 shot of sad και το ξόρκι να λέει: "ποτέ και πάντα με μια σταλιά ισορροπημένη ανισορροπία και πέσε και σήκω και κάνε μια τρύπα στο δίχτυ να πιαστεί η ισορροπία". Δοκιμή ένα τέλος.

Anonymous said...

E! τι κάνεις, δεν βλέπεις οτι θέλει όλο το συναίσθημα από Δεξιά. Tόση ώρα σε βλέπω να γέρνεις, τι πατάτε και ξόρκια. και άκου αυτή φτιάξτην καλά καλά μονή σου δε λέω ότι δεν χρειάζεται κι αυτός να σου κρατάει τη σκάλα, αλλά δεν ξέρεις πότε θα βαρεθεί κι εσύ τσουπ πάρην κάτω.
Φιλί τριανταυλλένιο, ξέρω ξέρω δεν παίρνεις από αγνώστους, σάματις άγνωστη είμαι EΓΩ!

αυτος said...

anonymous2: ποιος να βαρεθεί; βαριέσαι να έχεις φίλους; βαριέσαι να τους κρατάς την σκάλα για πάντα; εσύ. όχι αυτός.

Anonymous said...

Συγνώμη δεν θα ξαναενοχλήσω, βλέπεις είναι κλειστό το σχήμα, και ειχα την εντύπωση οτι βρήκα και τις δυό υποστάσεις της ανθρώπινη φύσης
σ' αυτό το blog. ΛAΘOΣ ΔΩΣE ΠIΣΩ TA ΦIΛIA MOY ΔIKH ΣAΣ H IΣOPPOΠIA-ANIΣOPPOΠIA...

αυτος said...

anonymous: έχεις δίκιο τώρα που το ξαναβλέπω. έχεις δίκιο και για το "...πότε θα βαρεθεί". αλλά όταν κάποιος βλέπει αυτό που φοβάται, πρώτα αμύνεται. ελπίζω να περάσεις...

Anonymous said...

Nα μη φοβάσαι, εδώ είμαι, περιμένω το επομενο παιχνίδι..
30ΦYΛΛENIA!

αυτη said...

Τριανταφυλλένια όλοι έχουμε τις ισορροπημένες και τις ανισόρροπες στιγμές μας. Πάμε για άλλα παιχνίδια, πιο χαμογελαστά.

Aυτέ δεν θέλω ποτέ να βαρεθείς, στο ψιθυρίζω εδώ.